از بهوشیاری و شفقت درمانگر تا حضور درمانگرانه و شفابخش

در این مطالعه، رابطه­ی بین بهوشیاری درمانگر و حضور درمانگرانه در جلسات رواندرمانی بررسی شده است. بهوشیاری، یعنی آگاهی کامل از تجارب درونی و بیرونی و حضور لحظه به لحظه است، راهی برای بهبود تعاملات درمانی درنظر گرفته می­شود. در این مطالعه قصد داشتیم ژرف­تر بنگریم که چگونه شفقت نسبت به دیگران، ازجمله تشخیص رنج و تحمل پریشانی در دیگران،  می­تواند مسیر تاثیر بهوشیاری را بر حضور درمانگرانه تسهیل کند.

نخست، دریافتیم که درمانگرانی  که بهوشیاری در وجود آنها نهادینه است، در تشخیص رنج و تحمل پریشانی بیماران خود بهتر عمل می‌کنند. این منطقی است چرا که بهوشیاری درمانگران را تشویق می کند که نه تنها با تجربیات خود ارتباط برقرار کنند، بلکه با رنج بیماران خود نیز هماهنگی بیشتری داشته باشند. این می تواند فضایی برای درک ایجاد کند و پاسخ های تکانشی یا بی تفاوتی را کاهش دهد.

ثانیاً، درمانگرانی که در تشخیص رنج و تحمل پریشانی به نحوی مشفقانه ماهر هستند، احتمال بیشتری دارد که حضور درمانگرانه را تجربه کنند. بدان معنا که توان آنها در حمایت از کسانی که رنج عظیمی می برند، با اثربخشی درمانی آنها سازگار است.

ثالثاً، داده‌های ما تأیید می‌کند که سطح بهوشیاری روان­درمانگر در واقع با حضور درمانگرانه آنها مرتبط است. این در راستای مطالعات دیگری است که اهمیت کیفیت هایی مانند بهوشیاری، انعطاف پذیری و ثبات را در درمانگران برجسته کرده اند. این ویژگی ها درمانگران را قادر می سازد تا بهتر گوش دهند، درک کنند و با بیماران خود ارتباط برقرار کنند که در نهایت منجر به کارایی درمانی و انعطاف پذیری بیشتر می شود.

در نهایت، مطالعه ما از این فرضیه پشتیبانی می‌کند که شفقت نسبت به دیگران، به‌ویژه تشخیص رنج و تحمل پریشانی، به‌عنوان واسطه‌ای بین بهوشیاری و حضور درمانگرانه و شفابخش عمل می‌کند. به عبارت ساده تر، ظرفیت بهوش بودن درمانگر می تواند بر حضور درمانگرانه او از طریق توانایی اش در تشخیص پریشانی و تحمل رنج دیگران تأثیر بگذارد.

علاوه بر این، ما متوجه شدیم که سن درمانگر می تواند حضور درمانگرانه را پیش بینی کند. درمانگران مسن تر و با تجربه بیشتر، سطوح بالاتری از حضور درمانگرانه را گزارش کنند. این نتیجه با تحقیقات قبلی مطابقت دارد که نشان می‌دهد درمانگران باتجربه در حضور کامل در کنار مراجعان خود بهتر عمل می­کنند.

در مقیاسی بزرگ­تر، این مطالعه به زمینه رو به رشد تحقیقات در مورد بهوشیاری و رابطه شفابخش کمک می کند و بر ارتباط مثبت بین بهوشیاری درمانگر، شفقت او نسبت به دیگران و حضور درمانگرانه اش تأکید دارد. آموزش بهوشیاری می‌تواند ابزار ارزشمندی برای درمانگران باشد تا توانایی آن‌ها  را در تشخیص پریشانی و تحمل رنج بیماران خود بهبود بخشند و در نهایت حضور درمانگرانه آنها را افزایش دهد.